همسر عبدالله بن عمیر کلبی به نام امّ وهب در کنار جسد او قرار گرفت و همان طوری که خون های او را از سر و صورتش پاک می کرد، می گفت: بهشت گوارایت باد و از خداوندی که به تو پاداش بهشت را روز داد می خواهم مرا همراه با تو به بهشت ببرد. […]
همسر عبدالله بن عمیر کلبی به نام امّ وهب در کنار جسد او قرار گرفت و همان طوری که خون های او را از سر و صورتش پاک می کرد، می گفت: بهشت گوارایت باد و از خداوندی که به تو پاداش بهشت را روز داد می خواهم مرا همراه با تو به بهشت ببرد. شمر سخنانش را شنید و به برده خود دستور داد با عمود خیمه بر سر او بزند. وی با این ضربه به شهادت رسید، و او اولین زن از یاران امام حسین علیه السّلام بود که در روز عاشورا به شهادت رسید.
سر عبدالله بن عمیر را از تنش جدا نمودند و به سوی اردوگاه امام حسین علیه السّلام پرتاب کردند. مادرش سر را در آغوش گرفت و خون های آن را پاک کرد و عمود خیمه ای را برداشت و به سوی دشمنان رفت که امام حسین علیه السّلام با مشاهده وی از رفتنش به میدان جلوگیری کرد و به او گفت: برگرد خدا تو را بیامرزد به درستی که جهاد از شما ساقط است.
این زن فداکار در دعای خود چنین گفت: بار خدایا! دعایم را مستجاب کن، امام حسین علیه السّلام به او فرمودند: خداوند دعایتان را مستجاب می نماید.
پی نوشت: مقتل امام حسین علیه السّلام، ص۴۲-۴۳
اخبار و سوژه های خبری خود را برای راه ملت ارسال کنید:
ایمیل گروه خبری راه ملت: [email protected]
تماس مستقیم : 09120139712
