پایگاه خبری تحلیلی راه ملت
اولین و تنها رسانه کاملا دانشجویی استان کهگیلویه وبویراحمد

اقتصاد مقاومتی؛ اقدام و عمل

دکتر علی مندنی پور استاد دانشگاه و رئیس سابق کانون وکلای دادگستری در یادداشتی که در اختیار راه ملت قرار داد نوشت:
اقتصاد نخوانده ،سر رشته ای در این مورد نداشته و در نتیجه صلاحیّت اظهار نظر هم ندارم!
اما شناخت ام، از سیاست هایِ کج دار و مریز و نچندان قابل قبولِ چهار دهه ی گذشته بعنوان یک شهروندِ “مسئول”، به منِ نوعی نهیب میدهد، نسبت به این زخمِ کهنه همگانی بی تفاوت نباشم.

سخنانِ این روز های تنی چند از نامزد های محترمِ انتخابات ریاست جمهوری در بازارِ گرمِ رقابت های انتخاباتی در حوزه ی اقتصاد ،حیرت انگیز و قابلِ تّامل است ! و با هیچ معیار علمی همخوانی نداشته و ندارند!

برای منِ شهروند ، قابل هضم نیست. این بزرگواران، چگونه و با کدام ساز و کار به چنین شعار هایی جامه ی عمل خواهند پوشاند؟

سخت در عجب ام، از مدیری از خیلِ مدیران شناحته شده ی جمهوری اسلامی ایران ، هم او که سا لهاست بر کرسی مدیریّت اداره ی امور یکی از بزرگترین کلان شهر هایِ دنیا ، یعنی تهران تکیه زده و تمام عمرش را تا این زمان در پیچ و خَم های مدیریّتی و رده های لشکری و کشوری سپری نموده است ، امّا برای رسیدن به جایگاهِ بالاتر به خود اجازه می دهد ، در قالبِ وعده های انتخاباتی، به هر شهروند ۱۸ سال به بالا و صد البتّه بیکار !ماهانه ۲۵۰ هزار تومان یارانه پرداخت کند و اگر شانس با وی یار باشد ، در چهار سال صدارت ۵ میلیون شغل ایجاد نموده و درآمد کشور را به ۲/۵ برابر ظرفیّت امروز برساند!!

طُرفه آنکه، رقیبِ دیگر ،گوی سبقت از حضرت ایشان در اعطاء وعده های بی پشتوانه از این قماش ربوده و در یکی از نشست هایی تبلیغاتی دست بالا گرفته و در بدو ورود ، یارانه سه دَهَک را سه برابر ومشاغلِ جدید رابه رقم ۶ میلیون می رساند!

پرسش کلیدی این است، چگونه چنین وعده هایی عملی خواهند شد؟

نه فقط اجماعِ اقتصاددانان ،که اقتصاد نخوانده ها نیز بر این ادعّای بدون پشتوانه خُرده گرفته و آنرا غیر عملی میدانند!
واقعیّتی است غیر قابل انکار ،که مهمّ ترین مطالبه ی حالِ حاضرِ شهروندان در پهنه ی ایران زمین اشتغال است و این مُعضل در کنارِ فقر و نداری خانواده ها و به ویژه جوانان تحصیل کرده را سخت به تکاپو و تنگنا انداخته است.

امّا آیا انصاف ایجاب می نماید ، نامزد ها با نشانه رفتن و دست گذشتن بر روی این پاشنه ی آشیلِ همه ی دولت های گذشته و دادن وعده های سُست و بی بنیان وتبع آن ناتوانی در انجام قول ها و وعده ها، به روح و روان جامعه را سوهان کشیده و خواسته و نا خواسته آزار دهند؟

این وعده ها آنقدر بی پشتوانه ، غیر علمی و غیر عملی اند ، که صدای اعتراضِ پاره ای از مسئولان رده بالا ی کشور را نیز در آورده .
از قول ریاست مجلس شورای اسلامی و در همین ارتباط آمده است :
” کرامتِ مردم ، بالاتر از پولِ دستی گرفتن است ، مردم صدقه نمی خواهند…” ویا:

“وعده ی کاندیدا ها در پرداختِ پول خلاف است… ”
راستی این بزرگواران چه برداشتی از مردم وفهم و شعور این” ولی نعمتانِ انقلاب” دارند ؟
آیا چنین وعده های غیر عملی ، توهین به شان و شعورِ این ملّت ارزیابی نمی شود؟

پرسش کلیدی این است:
بزرگواران خوب میدانند و خوب میدانیم و امکانات کشور با صدای رسا فریاد می زند که دوبرابر کردن درآمد کشور در ظرفِ دوره ی چهار ساله ریاست جمهوری و پرداخت ۲۵۰ هزار تومان در ماه در قالب یارانه به خیلِ هفت میلیون بیکارِ کشور ، ایجاد ۵ میلیون شغل جدید و از طرفی سه برابر کردن یارانه سه دَهَک جامعه و ۶ میلیون شغل جدید ایجاد کردن!
یعنی چه؟

خوب است بدانیم ، به قولِ اقتصادانان ، دو برابر نیم کردن درآمدِ کشور در ظرفِ ۴ سال ، نیاز به نرخ رشد بیست و پنج درصدی دارد ! که چنین نرخ رشدی از دیدگاه صاحب نظرانِ اقتصادی محال است!
بد نیست این را هم بدانیم که متوّسط نرخِ رشدِ کشور طی ۴ دهه ی گذشته حدود ۳ درصد بوده است ، سه درصد کجا و بیست و پنج درصد کجا؟

راستی کدام عقلِ سلیم نمی داند ،که پرداخت ۲۵۰ هزار تومان یارانه به خیلِ بیکاران چه تَبَعاتِ اقتصادی مخرّب و غیرقابل جبرانی بدنبال خواهد داشت؟
ما که فعلا توپرداخت ۴۵ هزارتومانش لنگ شده ایم ، وای به روزی که بخواهیم به وعده ی ۲۵۰ هزار تومانی مان عمل کنیم!

ودست آخر آنکه:

ایجاد ۵ و ۶ میلیون شغل جدید با کدام امکانات و با چه سازو کاری؟

در بهترین حالت، اقتصادِ ما بیش از ۶۰۰ هزار شغل نتوانسته است ،ایجاد کند، چطور این بزرگواران یکی مدعّی ایجاد یک میلیون و دویست و پنجاه هزار و دیگری نویدِ پدید آوردنِ یک میلیون و پانصد هزار شغل جدید در سال را می دهد؟

راستی به این واقعیّت تلخ فکر کرده ایم ، این وعده و وعید ها اگر چه با حسن نیّت واز سرِ خوش بینی در قالب “وعده و وعید های سر خرمنی”
و مطالبات عمل نشده به هر علّت و انگیزه در
اذهانِ فردی و عمومی چه آثارِ سویی بر جای خواهند گذاشت ؟
مگر نه این است، که در شرائط فعلی و با زیر ساخت اقتصادی موجود، که خود معلولِ س

یاست های ریز و درشت در گذرِ زمان بوده، چنین وعده هایی خوش بینی محض اند و باعمل فاصله بسیار دارند؟

به نظرمی رسد ،وقتِ آن فرا رسیده، در قانون انتخابات تجدید نظر، و در همین قانون ترتیبی اتّخاذ تا سیستمی کارا در عمل تحت عنوانِ: پیگیری ونظارت بر عملکرد نامزد ها ایجاد ودر راستای دفاعِ شرعی ،قانونی، عرفی و اخلاقی از حقوق مردم، قول و فعل شان رصد وگزارش دقیقِ آن جهتِ آگاهی و استفاده، به گونه ای شایسته و با رعایت حفظِ حقوق و حرمتِ داوطلبان، از طریقِ وسائلِ ارتباط جمعی در اختیارِ مردم قرار داده شود.

یاحقّ .