پایگاه خبری تحلیلی راه ملت
اولین و تنها رسانه کاملا دانشجویی استان کهگیلویه وبویراحمد

اقتصاد مقاومتی؛ اقدام و عمل

راه ملت:،زندگی کردن واژه ای است که برای هر کسی به کار می بریم یعنی زنده است و زندگی می کند اینکه نفس بکشی، بشنوی، حرف بزنی، ببینی یعنی زندگی می کنی اما گاهی اگر یکی از این چند هواس را نداشته باشی زندگی کمی تلخ می شود و یا هم سخت می شود.

انسان ۸۰ درصد اطرافش را با قوه بینایی درک می کند اما وقتی این یک حواس را نداشته باشی در حقیقت یعنی ۸۰ درصد اطرافت را درک نمی کنی.

زندگی بدون قدرت بینایی تلخ است یک ساعت چشمانت را ببند ببین چه حسی دارد فکر کنیم هیچ گاه قادر به دیدن نیستیم چیکار می کنیم آری حتی فکرش هم تلخ است.

در استان کهگیلویه و بویراحمد افراد زیادی هستند که از این نعمت خدا بی بهره اند و یا هم در سال های اول زندگی اش چشمانش می دیده اما به مرور زمان و در اثر یک اتفاق بینایی اش را از دست بدهد.

اگر یک انسان به طور مادرزادی نا بینا باشد بهتر می تواند با آن کنار بیاید تا اینکه در ۱۳ یا ۱۸ سالگی قدرت بینایی اش را از دست بدهددر این حالت تحملش سخت است دنیایی که با هزار رنگ میدیدی دیگر هیچ وقت نمی بینی زیبایی دنیا،  برف زمستان،  گل های و طبیعتی که تا دیروز می دیدی را دیگر هیچ وقت نمی بینی در این مواقع شاید انسان حتی امیدش را از دست دهد و ناسپاس شود اما افسانه که در ۱۳ سالگی و زینب که ۱۸ سالگی بینایی شان را از دست داده اند می گویند از خدا گله ای نداریم حتما مصلحت بود.

گفتن این جمله قلبی بزرگ و ایمانی قوی می خواهد.

ماجرای عبرت آموز خانواده ای نابینا در کهگیلویه و بویراحمد

قرار بود که قبل از تحویل سال برای تهیه گزارش در جمع خانواده ای ۸ نفره بروم که ۵ نفر آنها نابینا هستند اما به دلایلی تهیه این گزارش به امروز موکول شد خواندن این گزارش شاید در ابتدا احساسات افراد زیادی را جریحه دار کند چرا که نابینایی و فقر با هم کمی دردناک است.در گزارش زیر با دو خواهر از این خانواده هم صحبت شده ام که در زیر می بینید.

برای دیدن این دو خواهر به تل خسروی بویراحمد رفتم درب حیاط باز بود نمی دانستم با چه افرادی رو به رو خواهم شد نمی دانستم با دو نابینا چگونه باید حرف زد آنها من را نمی دیدند و من  باید در صدایم همه حالت هایم را هم بگویم.

افسانه و زینب دو خواهری هستند که در اولین برخورد چهره ای زیبا داشتند و صمیمیتشان را حس کردم افسانه در ۱۳ سالگی و زینب در ۱۸ سالگی بینایی شان را از دست داده اند اما نه تنها خودشان بلکه اکنون مادرشان و دو برادرشان دچار این بیمارشده اند و نابینا هستند افسانه در حال حاضر ۳۱ سال و زینب ۳۶ سال دارند.

افسانه می گوید تا ۱۳ سالگی همه چیز را می دیدم اما به مرور زمان لکه ای سیاه چشمم را گرفت و اکنون تنها روشنایی و نور را می توانم تشخیص دهم.

 چند خواهر و بردار داری و چند نفر از خانواده دچار این بیماری هستند؟

جوابش دردناک و قابل تامل بود با پدر و مادرم هشت نفر هستیم که خودم و خواهرم، مادرم و بردارم نابینا هستیم و اکنون اثرات همین بیماری در یکی دیگر از برادرهایم نمایان شده است و می توان گفت نابینا شده.

مادرم از ۳۰ سالگی دچار این بیماری شد و اکنون نابیناست و برادرم ۲۲ سال سن دارد که دچار شب کوری شده است و زیر نظر دکتر اعصاب و روان است.

بعد از این حرف های افسانه سکوت کردم یک لحظه خودم را در این خانواده گذاشتم پنج نابینا از جمله مادر کمی سخت است.

خواهر بزرگشان ازدواج کرده و زینب با نگرانی که در چهره داشت گفت آثار این بیماری که ژنتیکی است در خواهرم نیز نمایان شده کاش می توانستم کاری برایش انجام دهم ما دچار نابینایی آر پی هستیم.

اگر بدانی تا چند سال دیگر هیچ چیزی را نمی بینی چه حسی داری.چگونه به دنیا در این چند سال باقی مانده نگاه می کنم.

زندگی گاهی بر وفق مراد است و گاهی نیست گاهی می سازد و گاهی نمی سازد برخی با وجود یک مشکل در زندگی خدا را فراموش می کنند نا شکر می شوند و گله می کنند گاهی هم بهترین راه را قتل نفس یعنی خودکشی می دانند اما افرادی همچون افسانه و زینب وقتی از انها می پرسم از خدا گله دارید می گویند نه حتما مصلحت است اما از بنده های خدا گله مندیم.

پدرم همه چیزمان است

شغل پدرتان چیست؟

پدرم همه چیز ماست و ۶۳ سال سن دارد به دلیل درد پایی که دارد دکتر ها به او گفته اند دیگر کارگری نکند اما مگر می شود کار نکند خرج بچه های نابینایش را چه کسی می دهد اگر مادرم نابینا نبود می توانست کمک کارش باشد اما او هم نابیناست.

بعد از این حرف غمی بزرگ را در چهره افسانه و زینب حس کردم آنها درست می گویند پدرشان همه چیزشان است زینب می گوید پدرم تا بخواهد چند قدمی راه برود باید چندین بار بنشیند.

زینب در حالی که با چشمان نابینایش چشم به من دوخته بود گفت: من و افسانه با یکی دیگر از بردارهایم به دلیل وضعیتی که داریم تحت نظر روانپزشک هستیم مدتی دچار افسردگی شده بودیم تا اینکه تصمیم گرفتیم با درس خواندن خودمان را سرگرم کنیم و اکنون وضعیت روحی بهتری پیدا کرده ایم اما برادرم ۲۲ سال دارد دچار شب کوری و افسرده شده است.

افسانه دانشجوی کاردانی مددکاری و زینب نیز دانشجوی کارشناسی مددکار اجتماعی است آنها برای یادگیری و درس خواندن و امتحان دادن با کمک مددکارشان صدا را ضبط می کنند و بعد آن را حفظ می کنند که برای امتحان حاضر شوند افسانه می گوید سخت است اما بهتر از خانه نشینی است.

سکوت کردم به ظرف میوه ای که افسانه با اینکه چشمانش نمی دید برایم آورده بود نگاه می کردم افسانه و زینب نگاهشان پایین بود خدا می داند به چه چیزی فکر می کردند گاهی افسانه لبخند می زد اما بخدا قسم از ته دل نبود ساختگی بود.

می خواستم بپرسم نابینایی چه حسی دارد اینکه زمانی میدیدید اما اکنون نمی بینید اینکه قبلا دنیا، طبیعت،پدر، مادر خیابان ها و مغازه را می دیدید اما اکنون نمی بینید چه حسی دارد؟نمی خواستم دلشان را بشکنم و گذشته را به یادشان بیاورم شاید برایشان دردناک باشد سوالم را به گونه ای دیگر پرسیدم.

گاهی از برخورد مردم دلم می گیرد

زندگی را چگونه می بینید؟تا کنون از خدا گله کردید؟

افسانه گفت: هیچوقا از ته دل از خدا گله نکردم همیشه می گویم هر چه خدا مصلحت بداند با این شرایط کنار آمده ام.

همین سوال را از زینب پرسیدم که در جوابم گفت: شاید گاهی گله کنم اما نه بخاطر نابینایی بخاطر مشکلاتی دیگر.

شاید اگر من به جای افسانه و زینب بودم دلی پر از گلایه داشتم شاید تا قیامت با خدا قهر می کردم.

زینب می گوید مشکلات مادی فشار زیادی وارد می کند از طرفی گاهی برخورد مردم واقعا دردناک است گاهی دلم می شکند و دلم می گیرد.شاید ما وسیله ای برای امتحان دیگران باشیم.

درست است گاهی زخم زبان های مردم از تیر دشمن هم بدتر است اگر نمی خواهند کمک کنند حداقل دلی را نشکنند.

افسانه و زینب در خانه ای اجاره ای به دور از خانواده درس می خوانند آنها می گویند سخت است اما زنده ایم باید زندگی کنیم.گاهی دوستانشان به آنها سر می زنند و گاهی نیز صاحب خانه کمک هایی به آنها می کند همیشه همه صاحب خانه ها هم بد نیستند درست است که کرایه می گیرد اما کمک حالشان نیز هست.

زندگی با این شرایط به دور از خانواده سخت نیست؟

چرا سخت است گاهی سرم جایی می خورد گاهی دستم می سوزد گاهی از جایی می افتم اما باید زندگی کنیم اگر در خانه می ماندیم افسرده می شدیم و دچار بیمارهایی روانی البته هم اکنون زیر نظر روانپزشک هستیم.

زینب می گوید: خرج و مخارجمان زیاد است ما جایی را نمی بینیم باید همه کارهایمان را با آژانس انجام دهیم گاهی به دلیل نداشتن کرایه بعضی از کلاس ها را نمی رویم بهزیستی مبلغی کمک می کند اما خیلی کم است خرج دانشگاه، مخارج زندگی، کرایه خانه همه اینها نیز هستند.

مادرم نابیناست اما نان می پزد و می فروشد

افسانه می گوید: مادرم نابیناست اما برای مخارج زندگی مان نان می پزد و می فروشد.

آری به راستی که بهشت زیر پای این پدر و مادر است پدری که با وجود ممنوعیت برای کار کردن اما کار می کند مادر نابینا که نان می پزد تا مخارج بچه های نابینایش را بدهد.

زینب و افسانه گله های زیادی داشتند که در زیر برخی ها را می خوانیم.

چرا در کهگیلویه و بویراحمد خانواده های چند معلولی دیده نمی شوند در ساری استان های خانواده هایی که چند معلول دارند بریشان خانه می سازند اما ما خانه ای نداریم.چندین بار به بهزیستی استان رفتم اما جز کم محلی چیز دیگری ندیدم.

پدرم پیر است و توان کار ندارد اما مجبور است کار کند او پنج نابینا در خانه دارد اگر نباشد چه کسی مخارج زندگی مان را می دهد.

در این میان از خودگذشتگی پدر برای فرزندان و همسرش زیباست اما او توان کار ندارد و دست تنهاست همسرش نابیناست همه کارهای خانه و بیرون با پدر است آری این پدر خودش را وقف خانواده اش کرده است.

داشتن فقر در کنار بیماری سخت است شاید اگر این خانواده وضعیت مالی خوبی داشتند فرزندانشان نابینا نمی شدند شاید راه درمانی پیدا می شد گاهی افراد با وضعیت بسیار بد مالی در کنار ما زندگی می کنند و ما بی خبر .

این روزها شرایط اقتصادی خیلی از خانواده های ایرانی نامناسب است و وضعیت بسیار بدی دارند اما خیلی ها بیماری در خانه ندارند که نگران باشند افسانه و زینب نابینا هستند اما باید زندگی کنند درست است اگر در خانه بمانند افسرده و غمگین می شوند ما به عنوان یک هم نوع گاهی لازم است افرادی چون افسانه و زینب را ببینیم .لازم نیست که حتما خیر باشیم اگر بتوانیم حتی مبلغی ناچیز کمک کنیم کافی است.

حقیقت آن است که هر چیزی که در راه خدا و برای رضایت و خشنودی پروردگار داده شود اگر چه کم باشد نزد خداوند بزرگ و زیاد است. امام رضا (ع) در این باره می فرماید: در هزینه زندگی میانه روی کن! به هنگام دارایی و نداری، و همچنین در احسان و نیکی کردن، چه کم باشد و چه زیاد. به درستی که خداوند تبارک و تعالی بخشش پارهای از یک دانه خرما را بزرگ می دارد. به حدی که در روز قیامت آن را به اندازه کوه احد بزرگ جلوه می دهد.

این دو دختر نیازمند کمک خیرین هستند خیرین بسیاری در استان کهگیلویه و بویراحمد و سایر استان ها هستند همان گونه که در سایر گزارش ها ما را همراهی کردید این بار نیز با ما و همراه ما باشید.

اگر فردی قصد کمک به این دو دختر را داشته باشد می تواند با شماره  09162160136 تماس بگیرند از دادن شماره تماس این دو دختر معذوریم به این خاطر که مشکلی به وجود نیاید شماره داده شده شماره فردی است که به نوعی می توان گفت مربی این دو دختر در یادگیری و آموزش است.

گزارش و عکس: زهرا داوودی

منبع:ایل بانو،

انتهای پیام/200