پایگاه خبری تحلیلی راه ملت
اولین و تنها رسانه کاملا دانشجویی استان کهگیلویه وبویراحمد

اقتصاد مقاومتی؛ اقدام و عمل

به گزارش راه ملت و به نقل از پایگاه اطلاع رسانی زندان های کهگیلویه وبویراحمد، همزمان باایام سوگواری سرور و سالار شهیدان با برنامه های مدون و پیش بینی شده خیمه های عزاداری حضرت سیدالشهداء در زندان های گچساران، کانون، مرکزی، دهدشت و اندرزگاه زنان برپا شده است.

درهنگامه برپایی عزا و سوگواری در جمع هئیت عزاداری زندانیان زندان یاسوج وارد شدم، به دور از هیاهوی شهر و مردم اینان در خلوتگه خود بدون هیچ چشم داشتی و فقط به عشق حسین بر سر و سینه می زنند.

هر یک با چشمانی بسته اما اشکبار شاید خود را در خیل توبه کنندگان و (( حر های )) آزاد شده حسین میدانند.

در نگاه اول با خال کوبی های زیاد و نشانه هایی از خودزنی تصور نمیکنی که چقدر شیفته و محب آل الله هستند ولی در میانشان که می ایستی می بینی چنان زجه و ناله می کنند و سینه می زنند که گویی یکی از نزدیکانشان از دنیا رفته است.

من حر توبه کار حسینم، مرا ببخش

سر صبحت را با یکی از آنان باز می کنم که در حال قرائت زیارت عاشوراست، می گوید: می خواهم با گریه خودم را خالی کنم، از خود بدم می آید می خواهم به حسین بگویم من را پذیرا باش.

یکی دیگر تسبیح به دست و اشک ریزان با صدای بغض آلود می گوید: خیلی مواقع پیش آمده که در خلوت خود گریه می کنم به یاد بچه هایم، همسر و خوانواده و کاری های زشتم اما این گریه مرا سبک می کند ؛ حس می کنم آزادم چرا که التماس می کنم مثل حر) آزاد باشم تا آزاد.

من حر توبه کار حسینم، مرا ببخش

فر دیگری بیان میدارد: احساس می کنم به چیزی یا کسی وصل شده ام که دارد مرا با خود می برد، اشکم دست خودم نیست باروضه ها می گریم و سینه می زنم و طلب عفو می کنم.

زندانی دیگری با شوق می گوید: شاید اگر بیرون بودم چنین حسی نداشتم اینجا بدون ریا سینه می زنم می خواهم از حبس تن و از گناه پاک شوم می خواهم حر باشم.

و مصاحبه ها ادامه دارد و همه با یک زبان و کلام خود را در مسیر اقیانوس حسین می دانند که می خواهند از بند اسارت گناه و پلیدی رها شوند، همه متوسل به حسین و حر حسین می شوند و ملتمسانه دعا می کنند که اصلاح شده و فردی مفید در مسیر حسین باشند.

شاید اگر بلد بودند که چگونه بیان کنند همه یکصدا می گفتتن: «من حر توبه کار حسینم، مرا ببخش»