پایگاه خبری تحلیلی راه ملت
اولین و تنها رسانه کاملا دانشجویی استان کهگیلویه وبویراحمد

اقتصاد مقاومتی؛ اقدام و عمل

راه ملت، علیرضا ملوندی(جوان)- همه روزه با مروری بر فعالیت‌های برخی از سینماگران مشهور جهان می‌توان دریافت که بخشی از برنامه سالانه آنها به رویکردهای بشردوستانه اختصاص پیدا می‌کند و هنرمند غربی با این کار که البته استفاده تبلیغاتی زیادی هم به نفع فرهنگ غربی از آن صورت می‌گیرد توجهات افکار عمومی جهانی را به مسائل مبتلا به بشری جلب می‌کند.

به عنوان نمونه آنجلینا جولی، هنرپیشه شناخته شده هالیوود، اخیراً با حضور در سوریه از قدرت‌های جهانی درخواست کرد تا به وضعیت میلیون‌ها پناهجوی سوری توجه کنند و از انفعال اعضای شورای امنیت به دلیل اختلاف نظرشان در مورد جنگ سوریه به شدت انتقاد کرد.

آنجلینا جولی در بخشی از سخنان خود گفت: «به سوریه که نگاه می‌کنیم می‌بینیم که معضل اصلی در برخورد با این فاجعه بزرگ انسانی ناتوانی جهان در تصمیم‌گیری است.»

گرچه چنین ژست‌هایی از نگاه آزادیخواهان جهان به نوعی بیشتر به یک نمایش مضحک و پارادوکس خنده‌آور شبیه است اما رسانه‌های غربی می‌کوشند به فعالیت‌هایی از این دست رنگ و لعابی خودجوشانه بزنند و آنچه اهمیت دارد این است که حضور یکی از بازیگران مطرح هالیوود به عنوان نماینده سیستم فرهنگی و هنری تمدن غرب در چنین مکان‌هایی دارای بار مفهومی زیاد و پیام روشنی به افکار عمومی جهان است.

آنجلینا جولی بر فرض اینکه با اراده و انگیزه فردی، راغب به چنین نمایش‌های بشردوستانه‌ای شده باشد اما به عنوان نماینده فرهنگی کشوری در میان کودکان رنج کشیده سوریه حاضر می‌شود و در جلوی دوربین رسانه‌ها اشک تمساح می‌ریزد که اصلی‌ترین نقش را در ویرانی و آوارگی ملت ستمدیده سوریه ایفا کرده است.

ایران به نسبت امریکا به کشور سوریه نزدیک‌تر است و با چشمپوشی بر قرابت‌های فرهنگی و مذهبی و تاریخی میان دو ملت و فقط با نظر بر نگاه انسانی و بشردوستانه اگر به مسئله نگاه کنیم به عمق بی‌اعتنایی و کم‌کاری جامعه هنری و فرهنگی کشور در مواجهه با فاجعه‌ای که در نزدیکی مرزهای ایران و داخل منطقه غرب آسیا اتفاق می‌افتد پی می‌بریم.

خانم جولی که از زمان آغاز جنگ در سال ۲۰۱۱ تاکنون ۱۱ بار از اردوگاه‌های آوارگان سوری دیدار کرده است، از اعضای شورای امنیت مصرانه خواست تا از اردوگاه‌های آوارگان سوری دیدار کرده و شرایط آنها را به چشم خود ببینند.

آنجلینا جولی همچنین به طور خلاصه به بحران مهاجران در آب‌های دریای مدیترانه اشاره کرد که طی هفته‌های اخیر بیش از هزار و ۳۰۰ نفر از پناهجویانی که از سوریه و کشورهای دیگر می‌گریختند جان خود را از دست داده‌اند.

انتظاری نباید داشت که هنرپیشه مطرح امریکایی کارکردی جز این برای نظام فرهنگی و البته سیاسی کشور متبوعش بازی کند اما آیا به عنوان یک ایرانی نباید از خیل عظیم هنرمندان ایرانی که در داخل کشور فعالیت می‌کنند انتظار داشت تا نسبت به حوادث انسانی که بغل گوش آنها اتفاق می‌افتد بی‌اعتنا نباشند و از ظرفیت‌های بالقوه خود استفاده‌های بهتری بنمایند.

آیا جنبش حمایت از سگ‌ها و حیوانات که اخیراً به واسطه خبر کشته شدن تعدادی سگ در شیراز از سوی برخی از مطرح‌ترین هنرمندان کشور حمایت شد برای ادای دین به جامعه کافی است؟

بازیگر سینما در کشور مدعی دین و معنویت با انتشار عکس و متن در صفحه اینستاگرام به واقعه سگ‌کشی به روش غیرانسانی در شیراز واکنش نشان داد و نوشت: «تزریق کن، با افتخار اسید را در ستون فقرات سگ‌ها تزریق کن، به ضجه‌ها و ناله‌‌هایشان رحم نکن، خداى من و خداى تو و خداى آن سگ‌ها یکى است، حسابت را به او واگذار می‌کنیم.»

چه چیزی باعث می‌شود که هنرمند ایرانی در کشوری با سابقه تمدنی هزاران ساله و فرهنگ شیعی و علوی نه تنها نسبت به بسیاری از فجایع انسانی دور و نزدیک بی‌اعتنا باشد بلکه برای کشته شدن سگ‌ها (که البته رعایت حقوق آنها نیز اهمیت دارد) اشک بریزد و فغان سر دهد.

بی تردید توقع اینکه هنرمند ایرانی جهانی فکر کند و جهانی واکنش نشان دهد انتظار زیادی است وقتی او هنوز یاد نگرفته نسبت به فجایع ملی چون هجوم ریزگردها به نیمی از استان‌های کشور با هموطنانش فقط ابراز همدردی کند و به شکلی به آنها بگوید که من شما را می‌بینم و به شمایی که من را به عنوان نخبه فرهنگی کشور قبول دارید و روی دست‌های شما بالا رفته‌ام احساس همدردی می‌کنم و از دینی که جامعه بر گردن من دارد آگاهم و به خدا همین واکنش و بودن در میان مردم خودش ارزش بسیاری دارد.

ستاره‌ها در ایران نسبت به دینی که جامعه بر گردن آنها دارد بی‌توجهند و شاید احساس می‌کنند مزیتی آسمانی سبب شده تا آنها بدل به عنوان چهره‌هایی مشهور شوند و مردم همیشه در قبال آنها وظیفه تکریم دارند بدون اینکه تکلیفی دوسویه نسبت به جامعه احساس کنند.

قبول کنیم که فردیت در کشور ما بیداد می‌کند و این فردیت افسارگسیخته در بین هنرمندان و ستاره‌های ما شدیدتر از اقشار دیگر رخنه کرده و این برای ملتی با سابقه ما چیز خوبی نیست.

چرا باید همواره ببینیم و بشنویم که برخی ستاره‌های سینمای هالیوود که ادعای رویکرد الهی در هنر را هم ندارند خود را مقید بدانند که حضوری مستمر در میان ملیت‌های مختلف و مردمانی که بنا به حادثه در شرایط سختی به سر می‌برند داشته باشند اما هنرمند ایرانی کمتر از ظرفیت محبوبیت خود برای تحت تأثیر قرار دادن رسانه‌ها و مسئولان به نفع هموطنانی که دچار معضل شده‌اند استفاده می‌کند.

برای مثال سال‌هاست به واسطه هجوم ریزگردها برای مردم نجیب و محروم خوزستان و استان‌های غربی کشور مشکلاتی ایجاد شده و صدای مظلومیت این مردم به سختی به گوش مسئولان می‌رسد.

آیا دست و پنجه نرم کردن هموطنان خوزستانی با گرد و غبار که در مقاطعی از سال نعمت تنفس راحت را از آنان سلب کرده و سال‌هاست که فقط با واکنش‌های منفعلانه مسئولان مواجه می‌شود نباید سبب شود چهره‌هایی که تصویر آنها همواره روی جلد نشریات رنگارنگ با ژست‌های مختلف نقش می‌بندد به صرافت بیفتند تا برای جلب توجه افکار عمومی با فجایعی از این دست قدری از وقتشان را به همنشینی و همدردی با هموطنان درگیر اختصاص دهند؟

انتظار زیادی نیست چنین فعالیت‌های نوعدوستانه‌ای به شکلی خودجوش از سوی هنرمندان شاخص و مقبول جامعه در کشوری داعیه‌دار معنویت ترویج شود و از این ظرفیت به عنوان وزنه‌ای به سود مردم استفاده شود.

جا دارد به اشک‌های ابراهیم حاتمی‌کیا برای مظلومیت شهدای افغانی حاضر در کشور سوریه و اعتراض به نادیده گرفتن چنین مضامینی در بطن و متن سینمای کشور به عنوان یکی از استثنائات در عالم هنر این سرزمین هم یاد کنیم تا به مسئولیت‌شناسی برخی ستاره‌های سینما هم اشاره کرده باشیم. حاتمی‌کیا نشان داد که این روزها بر خلاف بسیاری از شبه هنرمندان مدعی انسان‌دوستی نگاهش فراتر از مرزها و ملیت‌ها را می‌بیند و بدون اینکه ادعایی داشته باشد در قامت یک هنرمند ایرانی که به شکلی جهانی به وقایع نگاه می‌کند خود را عرضه می‌کند.